Έλενα Ζέπου – Κρεμάω τις μπαλλαρίνες μου ανάμεσα σε κατσίκες και κοτόπουλα και νοιώθω καλά

Η Έλενα λυγίζει το σώμα της πάνω-κάτω στη μπάρα του μπαλέτου. Κλείνει τα μάτια της και σιγά-σιγά μπαίνει στο ρυθμό της μουσικής.  Σήμερα διάλεξε την «Παραλλαγή της Esmeralda» του Cesare Pugni.

Αυτή είναι η στιγμή της, αυτή είναι η «ώρα της έμπνευσης», πριν από μια πολυάσχολη ημέρα που ξεκινά. Δοκιμάζει μερικά βήματα και μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα διασχίζει το μεγάλο χώρο σε διαφορετικές ταχύτητες και με διαφορετικά άλματα, γεννώντας τη χορογραφία που ανέπτυξε στο μυαλό της τις τελευταίες δύο ημέρες. Όταν τελικά σβήνει τη μουσική, αρπάζοντας την πετσέτα της, δεν θα υπάρξει δημόσια χειροκρότημα για την απόδοσή της. Υπάρχει μόνο σιωπή και ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο της Έλενας. Τα κατάφερε.

Κατάφερε να πραγματοποιήσει ένα θαύμα σ’ αυτό το μέρος, στην Παναγιά, ένα χωριό κοντά στον Άγιο Κήρυκο στην Ικαρία. Μπορεί να αποκαλέσει αυτό το δωμάτιο δικό της, ένα χώρο που έχει μετατραπεί σε ένα σύγχρονο μάθημα Πιλάτες. Έκανε πολύ δρόμο για να το πετύχει, αλλά άξιζε όλες τις προσπάθειες. Βρήκε το σπίτι της, βρήκε το σκοπό της. Τι άλλο μπορεί κανείς να περιμένει στην ηλικία των 36;

Ενώ η Έλενα αλλάζει τα ρούχα της για να ετοιμαστεί για το πρώτο της μάθημα Πιλάτες της ημέρας, το μυαλό της περιπλανιέται πίσω στη στιγμή που πάτησε για πρώτη φορά σε αυτό το χώρο, γνωρίζοντας ότι αυτό θα ήταν το ιδανικό μέρος για να συνδέσει τους δύο κόσμους που ζούσε.

Από τη μία ήταν το «κορίτσι της πόλης», που ζούσε στην Αθήνα, έχοντας μια αξιοπρεπή δουλειά, που εργαζόταν σε διαφημιστικές εταιρείες για δεκατρία χρόνια. Επιπλέον, είχε χτίσει μια καριέρα ως χορεύτρια, ερμηνεύοντας μπαλέτο, σύγχρονο χορό και χορό της κοιλιάς με διάφορες ομάδες στην Αθήνα. Με αυτές τις δραστηριότητες είχε τον τρόπο ζωής των σύγχρονων γυναικών: στο δρόμο τις περισσότερες φορές, τρέχοντας από το ένα ραντεβού στο άλλο, ζώντας τον περισσότερο χρόνο της στο αυτοκίνητο, έχοντας κολλήσει στο γιγαντιαίο αθηναϊκό μποτιλιάρισμα, ξεχνώντας το μαγείρεμα και την καθαριότητα, καθώς ο χρόνος ήταν πολύ σύντομος για να κάνει όλα όσα ήθελε να κάνει: να κάνει καλά τη δουλειά της , τον χορό, τις συναντήσεις με φίλους, χωρίς να αποσπάται η προσοχή της από τα διαφορετικά είδη δραστηριοτήτων.

Από την άλλη, είχε τη ζωή της στην Ικαρία. Από την παιδική της ηλικία πέρασε όλες τις διακοπές της – καλοκαίρι, Πάσχα, Χριστούγεννα – στο νησί. Ένιωθε σαν αληθινή Ικαριώτισσα, παρόλο που γεννήθηκε στην Αθήνα. Στο σπίτι της Ικαριώτισσας θείας της ένιωθε ελεύθερη. Ατελείωτα καλοκαίρια δίπλα στη θάλασσα και στα βουνά, παίζοντας με ξαδέρφια και φίλους.   Μεγάλες χειμωνιάτικες βραδιές τα Χριστούγεννα, με μαγείρεμα, ψήσιμο και ακούγοντας τις ιστορίες των ηλικιωμένων.

Μεγαλώνοντας ονειρευόταν πάντα να έρθει στην Ικαρία και να ζήσει εδώ, αλλά με κάποιο τρόπο δεν συνέβη ποτέ. Έτσι συνέχισε την ταραχώδη ζωή της στην πόλη, κι’ ερχόταν στο νησί για να επαναφορτίσει τις μπαταρίες της.

Αλλά το 2017,  η αγάπη ήταν ο λόγος για να μείνει και να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. Γνώρισε τον φίλο της από την Πλαγιά και αυτή ήταν η στιγμή να μαζέψει τα πράγματά της και να μετακομίσει στο χωριό του, ένα απομακρυσμένο μέρος, όπου ο χρόνος φαίνεται να μένει ακίνητος. Μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν τύψεις. Η Έλενα δεν νοσταλγεί καμία πτυχή της ζωής της στην πόλη. Τώρα βάζει τις ρίζες της στο μικρό σπίτι δίπλα στην εκκλησία της Πλαγιάς. Εδώ δεν έχει μόνο τα σκυλιά της να φροντίσει, αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι γης όπου καλλιεργεί φρούτα και λουλούδια και – όταν έχει κάποιο ελεύθερο χρόνο – βοηθά το φίλο της με τις κατσίκες και τα κοτόπουλα.

Σε αυτό το μέρος, η ευτυχία πήρε ένα νέο ορισμό. Τώρα η ευτυχία είναι όταν οι γυναίκες στη μικρή πλατεία της Πλαγιάς την χαιρετούν το πρωί, ρωτώντας την πότε θα είναι η επόμενη συνεδρία Πιλάτες. Τότε ξέρει ότι μπορεί να έχει αντίκτυπο, ότι μερικά πράγματα μπορούν να συμβούν … ακόμη και σε απομακρυσμένα, παραδοσιακά μέρη όπως η Ικαρία.

Όταν ήρθε στην Ικαρία, είχε ήδη στο μυαλό της να ανοίξει ένα στούντιο Πιλάτες. Τα τελευταία της χρόνια στην Αθήνα, αυτό έγινε μια από τις αγαπημένες της δραστηριότητες και βασικός της στόχος. Επένδυσε στην εκπαίδευσή της για να γίνει επαγγελματίας δασκάλα Πιλάτες, αφού αυτό της αρέσει και πιστεύει πως η προπόνηση με τη μέθοδο Πιλάτες μπορεί να αλλάξει την αυτοπεποίθηση των ανθρώπων. Φυσικά, το Πιλάτες ήταν κάτι νέο για τους Ικαριώτες, αλλά η Έλενα δεν είχε αμφιβολίες. Ήθελε να προσφέρει στους Ικαριώτες τις ίδιες εγκαταστάσεις για σωματική άσκηση όπως στις μεγάλες πόλεις. Η Έλενα δεν βλέπει κανένα λόγο για τον οποίο θα πρέπει να στερηθεί κάποιος την καλής ποιότητας σωματική άσκηση, μόνο και μόνο επειδή ζεί σ’ ένα απομακρυσμένο νησί. Ως εκ τούτου αποφάσισε να ανοίξει ένα στούντιο Πιλάτες στην Ικαρία, με το ίδιο ακριβώς στυλ όπως θα το είχε κάνει στο κέντρο της Αθήνας. Έκανε μεγάλη προσπάθεια για να μετατρέψει αυτόν τον χώρο στην Παναγία σε ένα σύγχρονο «στούντιο Πιλάτες». Τα χρώματα και τα υλικά ήταν προσεκτικά διαλεγμένα και όταν άνοιξε τελικά την πόρτα και οι πρώτοι πελάτες της ήρθαν, έμειναν έκπληκτοι για το τί μπορεί να συμβεί στην Ικαρία.

Με τα χρόνια η Έλενα ήταν σε θέση να αναπτύξει και να επεκτείνει τις δραστηριότητές της. Τώρα προσφέρει μαθήματα Πιλάτες, χορό και μπαλέτο. Περισσότερα από 50 άτομα έχουν εγγραφεί για τα μαθήματά της. Ακόμη και στην απομακρυσμένη Πλαγιά, τα μαθήματα Πιλάτες γίνονται τώρα στο παλιό σχολείο.

Μιλώντας γι’ αυτό, η Έλενα δεν μπορεί να συγκρατήσει τη χαρά της. Της αρέσει το γεγονός ότι η σωματική άσκηση συμβαίνει τώρα σε ένα μέρος όπου μυρίζει ακόμα ο ιδρώτας των γενεών των μαθητών που αγωνίζονταν με την “Οδύσσεια” του Ομήρου. Τώρα μπορεί να διδάξει σε αυτό το μέρος πώς η σωματική άσκηση μπορεί να συμβάλει στην εξισορρόπηση της ψυχής και της ευημερίας των ανθρώπων.

Και μπορεί να δει τα αποτελέσματα. Εκείνοι που ήταν επιφυλακτικοί σχετικά με αυτό το είδος σωματικής άσκησης στην αρχή είναι τώρα οι πιο ενθουσιώδεις όταν πρόκειται για κοινές, κοινωνικές δραστηριότητες. Όταν η Έλενα ζητά από τους «μαθητές» της να συμμετάσχουν σε εκδρομές πεζοπορίας στα βουνά, έρχονται όλοι. Διαφορετικές ηλικιακές ομάδες συγκεντρώνονται και η ομάδα ξεκινά. Μαθαίνοντας από αυτές τις εμπειρίες, η Έλενα σκέφτεται νέες δραστηριότητες. Καθώς ενδιαφέρεται για την εκπαίδευση και ανησυχεί για το περιβάλλον και την προστασία των ζώων, ήδη επεξεργάζεται στο πίσω μέρος του μυαλού της μια χορογραφία για τα παιδιά, διδάσκοντας τους πώς να φροντίζουν το εύθραυστο περιβάλλον στην Ικαρία.

Ίσως θα εκτελέσει τα πρώτα βήματα αυτής της χορογραφίας αύριο το πρωί, όταν θα έχει το μικρό της “ρεπό”. Θα το σκεφτεί απόψε, ενώ συλλέγει τα φρούτα από τα δέντρα στον κήπο της στην Πλαγιά ή παίρνει τα σκυλιά της για μια βόλτα. Εκεί, ίσως αποφασίσει για τη σωστή μουσική. Αλλά αυτό είναι για αύριο. Τώρα πρέπει να φροντίσει τους αφοσιωμένους μαθητές της. Ενώ η Έλενα ετοιμάζει τις τελευταίες λεπτομέρειες για το επόμενο μάθημα, παίρνει μια βαθιά ανάσα.

Ναι, αυτό είναι το μέρος όπου μπορεί να δημιουργήσει, αυτό είναι το μέρος της, όπου μπορεί να αναπτύξει τις ιδέες της. Η απομακρυσμένη Ικαρία της προσφέρει το χώρο και το χρόνο να αναπτύξει τις ιδέες της, να βρει το δρόμο της. Χρειάζεται περισσότερα για να περιγράψει μια καλή ζωή;

(@ Birgit_Urban)