Βασιλική Μαυρογιώργη … και ξαφνικά ο σύγχρονος χορός εμφανίζεται στην Ικαρία
Είναι ένα βροχερό και θυελλώδες βράδυ στα μέσα του Δεκέμβρη – το είδος της βραδιάς που θα περνούσαμε κανονικά στο σπίτι, καθισμένοι δίπλα στη φωτιά. Αλλά η αθλητική αίθουσα του γυμνασίου του Αγίου Κηρύκου είναι γεμάτη με κόσμο. Αυτή τη στιγμή οι τελευταίες νότες του τραγουδιού “You are the one that I want” (John Travolta & Olivia Newton-John”Grease”) αντηχεί για μεγάλο χρονικό διάστημα στην αίθουσα και δευτερόλεπτα αργότερα, ξεσπούν ενθουσιώδη χειροκροτήματα.
Ένα μεγάλο χαμόγελο ακτινοβολεί πάνω στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας – Βάσω Μαυρογιώργη είναι το όνομά της. Στη συνέχεια υποκλίνεται και ζητά από την ομάδα της να την ακολουθήσει. Περισσότεροι από 45 χορευτές – ηλικίας μεταξύ 2 1/2 και 50 ετών – την ακολουθούν. Είναι ιδρωμένοι, έχουν φωτεινά χαμόγελα στα πρόσωπά τους, και απολαμβάνουν ευτυχισμένοι τα χειροκροτήματα και τον θαυμασμό των οικογενειών τους, των φίλων τους και των πολλών άλλων επισκεπτών, που παρακολούθησαν την παράσταση.
Τι επιτυχία! Η Βάσω, που δεν είναι μόνο η πρωταγωνίστρια, αλλά και η διοργανώτρια αυτής της παράστασης, δύσκολα μπορεί να πιστέψει αυτό που συνέβη εκείνο το βράδυ. Κατάφερε να καθοδηγήσει την ομάδα της σε παράσταση μιας ώρας. Μια παράσταση που αποτελείται από 18 διαφορετικές σκηνές, χτισμένη πάνω σε μια ιστορία που γράφτηκε από τη μητέρα της Φρόσω, την οποία η Βάσω διαμόρφωσε σε παράσταση σύγχρονου χορού. Είναι μια ιστορία για μια νεράιδα, που θέλει πάρα πολύ να προσφέρει τη βοήθειά της σε ένα πραγματικό ανθρώπινο ον. Βρίσκει τελικά ένα μικρό κορίτσι, που πάσχει από καρκίνο και που λόγω της ασθένειάς της, αντιμετωπίζει τη μοναξιά και το φόβο. 
Έτσι, η νεράιδα την πλησιάζει και καλεί σαν βοηθούς της την «πίστη», την «ελπίδα» και την «υπομονή» να την βοηθήσουν να οδηγήσει το κοριτσάκι προς τη θεραπεία του. Αλλά όταν ο “φόβος”, η “δυσκολία”, η “απελπισία”, η “απώλεια” και ο “πόνος” εμφανίζονται επίσης, αρχίζει ένας αγώνας για τη σωστή καθοδήγηση του μικρού κοριτσιού. Στο τέλος – φυσικά – η «πίστη», η «ελπίδα» και η «υπομονή» είναι νικητές – ένα μάθημα στο οποίο η Βάσω πιστεύει βαθιά: η ζωή δεν πρέπει να κυριαρχείται από φόβο, αλλά από πίστη, υπομονή και ελπίδα, ώστε να έχει κανείς την ευκαιρία να ζήσει την παρούσα στιγμή.
Δούλεψε σκληρά η Βάσω για την προσαρμογή αυτής της ιστορίας σε μια χορευτική παράσταση. Της χρειάστηκαν έξι μήνες για να οργανώσει τη χορογραφία και δεν ήταν μόνο αυτό που έπρεπε να κάνει. Ειχε ακόμα να επιλέξει τη σωστή μουσική, τον φωτισμό, να σχεδιάσει τα κοστούμια και το μακιγιάζ. Με δυό λόγια, εκτός από δασκάλα χορού και χορεύτρια ήταν η καλλιτεχνική διευθύντρια, ελέγχοντας κάθε λεπτομέρεια της όλης παραγωγής. Αλλά το θερμό χειροκρότημα και τα μεγάλα χαμόγελα των μαθητών της ξέπλυναν όλες τις αμφιβολίες, το άγχος και τις ανησυχίες των τελευταίων δύο εβδομάδων. Ήταν πιθανότατα εκείνη τη στιγμή, που η Βάσω βεβαιώθηκε ότι είχε δίκιο να επιστρέψει στην Ικαρία και να προσπαθήσει για μια νέα αρχή.
Δεν είχε προγραμματιστεί έτσι, παρόλο που η Βάσω μεγάλωσε στα Θέρμα και πέρασε μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία εκεί, στα βουνά και τη θάλασσα γύρω από το χωριό της. Της άρεσε η ελευθερία που μοιραζόταν με τον αδελφό και τους φίλους της ενώ έπαιζε έξω – δεν υπήρχε τίποτα να φοβάται.
Όποτε ήθελε να ονειρευτεί, απλά ακουμπούσε στο περβάζι του αγαπημένου της παράθυρου στο οικογενειακό σπίτι, ψηλά στο λόφο στα Θέρμα, απ’ όπου μπορούσε να απολαύσει τη θέα στη θάλασσα μέχρι τους Φούρνους. Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε καμία ένδειξη ότι μια μέρα θα γινόταν χορεύτρια. Στην πραγματικότητα, όταν ήταν έφηβη της άρεσε ο σύγχρονος χορός, αλλά δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να τον μάθει στην Ικαρία. Έτσι παρακολούθησε τα μαθήματα παραδοσιακού χορού και γράφτηκε στον Αθλητικό Όμιλο Αγίου Κηρύκου. Της ταίριαζε μια χαρά, αλλά την ίδια στιγμή, συνέχισε να παρακολουθεί παραστάσεις σύγχρονου χορού στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο.
Αφού τελείωσε το λύκειο, η Βάσω θέλησε να γίνει νηπιαγωγός και έτσι πήγε στα Ιωάννινα. Ήταν σίγουρη ότι μια μέρα, θα επέστρεφε στην Ικαρία όταν ερχόταν η ώρα να φτιάξει δική της οικογένεια, επειδή δεν μπορούσε να φανταστεί ένα πιο όμορφο ή ασφαλέστερο μέρος για ένα παιδί, από το νησί της.
Αλλά πρώτα τα Ιωάννινα και στη συνέχεια … Ποιος ξέρει; Δεν υπάρχουν συμπτώσεις στη ζωή. Όταν βγήκε από το λεωφορείο κατά την άφιξή της στα Ιωάννινα, η Βάσω βρέθηκε να στέκεται μπροστά σε μια σχολή σύγχρονου χορού. Χωρίς δεύτερη σκέψη, μπήκε μέσα και γράφτηκε στην τάξη των αρχαρίων … όλα αυτά πριν καν βρει ένα μέρος για να μείνει ή πριν ακόμα γραφτεί στο πανεπιστήμιο. Έτσι η Βάσω πέρασε τα χρόνια της στα Ιωάννινα μελετώντας δύο διαφορετικά θέματα ταυτόχρονα. Όπου άλλοι θα μπορούσαν να έχουν άγχος για έλλειψη χρόνου, η Βάσω χαιρόταν τις σπουδές της.
Στα 18 της χρόνια ήταν ήδη λίγο μεγάλη για να ξεκινήσει μαθήματα χορού, αλλά αυτό δεν την αποθάρρυνε. Αντιθέτως, απολάμβανε την εκπαίδευση, καθώς γνώριζε το σώμα της και τις δυνατότητές του. Και της άρεσε να δοκιμάζει τα διάφορα είδη χορού, όπως το μπαλέτο, τον σύγχρονο χορό και τους λάτιν χορούς.
Αφού τελείωσε τις πανεπιστημιακές της σπουδές και τις εξετάσεις της στη σχολή χορού για να γίνει επαγγελματίας δασκάλα χορού, η Βάσω πήγε στην Αθήνα για να προσπαθήσει να βγάλει τα προς το ζην. Ήταν τυχερή που μερικοί φίλοι και φίλες της από τη σχολή χορού την ακολούθησαν και όλοι κατέληξαν να πηγαίνουν σε διαφορετικές σχολές χορού – άλλοι ως μαθητές και άλλοι ως δάσκαλοι. Παρά την επιδείνωση της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης στην Ελλάδα, η οποία είχε βαθύ αντίκτυπο στους νέους καλλιτέχνες στην Αθήνα, αυτά ήταν καλά χρόνια για τη Βάσω. Βρήκε δουλειά σε νηπιαγωγείο και μπορούσε να καλύπτει τα έξοδά της. Παράλληλα παρακολουθούσε ένα επιπλέον μάθημα για να γίνει νηπιαγωγός για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Και, πάντα συνέχιζε να παρακολουθεί ή να παραδίδει μαθήματα σε μια σχολή χορού στην Αθήνα. Παρόλο που η ενασχόλησή της με όλα αυτά ήταν μερικές φορές δύσκολη, η Βάσω απέκτησε μεγάλη εμπειρία και απόλαυσε την πρόοδό της στο χορό. Μάλιστα, βρήκε το θάρρος να συμμετάσχει σε ευρωπαϊκούς διαγωνισμούς λάτιν χορών.
Αλλά τότε συνέβη το απροσδόκητο. Ένα βράδυ μετά τη γενική πρόβα για μια σημαντική χορευτική παράσταση, η Βάσω δέχθηκε επίθεση στους δρόμους της Αθήνας. Ευτυχώς δεν τραυματίστηκε σωματικά, αλλά ήταν σε κατάσταση σοκ. Παρόλα αυτά κατάφερε να πάρει μέρος στην παράσταση την επόμενη μέρα, αλλά μετά από αυτό ήθελε απλώς να επιστρέψει στην Ικαρία για να ανακάμψει. Επρεπε όμως να περιμένει άλλο ένα μήνα για να ολοκληρώσει τις εξετάσεις της ως δασκάλα χορού.
Όταν έφτασε στην Ικαρία, κατάφερε τελικά να φροντίσει τον εαυτό της. Η Βάσω πέρασε το καλοκαίρι με φίλους και συγγενείς, αλλά στο τέλος του καλοκαιριού συνέχισε να αναβάλλει την επιστροφή της στην Αθήνα ξανά και ξανά. Εδώ στην Ικαρία ένιωθε ασφαλής και άνετη. 
Το κάλεσμα της μεγάλης πόλης δεν ήταν πραγματική πρόκληση αυτή τη στιγμή στη ζωή της. Συνειδητοποίησε ότι οι σκέψεις της ήταν όλο και πιο επικεντρωμένες στην ιδέα της παραμονής στην Ικαρία. Αλλά πώς;
Δεν ήταν εύκολο να βρει μια θέση σε νηπιαγωγείο και να κερδίζει αρκετά για να ζει. Έτσι η Βάσω έπαιξε με την ιδέα να ανοίξει το δικό της στούντιο χορού στον Άγιο Κήρυκο. Ήταν διστακτική, αλλά οι φίλοι της την καθησύχασαν. Όχι μόνο υπενθύμισαν στη Βάσω ότι ήταν επαγγελματίας χορεύτρια, αλλά και ότι δεν υπήρχε ακόμα στούντιο σύγχρονου χορού στην Ικαρία.
Έτσι, ένα βράδυ, ενώ καθόταν με τους φίλους της σε ένα καφενείο στα Θέρμα, πήρε την απόφαση να το δοκιμάσει. Θα άνοιγε το πρώτο στούντιο σύγχρονου χορού στην Ικαρία! Και όταν η Βάσω αποφασίζει να κάνει κάτι, δεν εγκαταλείπει τα σχέδιά της.
Οταν μίλησε στον πατέρα της για τα σχέδιά της, εκείνος έσπευσε να της βρει έναν κατάλληλο χώρο. Και τον βρήκε μέσα σε μια μέρα! Και λίγο αργότερα, η Βάσω ήταν σε θέση να ανακοινώσει ότι το χορευτικό στούντιο «ΧωροΧρόνος» θα άνοιγε τις πόρτες του στην Παναγία.
Η Βάσω δεν είχε μεγάλες προσδοκίες στην αρχή. Ηξερε ότι ένα στούντιο χορού ήταν κάτι τελείως άγνωστο στην Ικαρία. Παρ’ όλο που πολλοί από τους ανθρώπους που γνώριζε στον Αγιο Κήρυκο και στα Θέρμα την βεβαίωναν ότι θα την υποστηρίξουν, δεν πολυπίστευε ότι θα το κάνουν. 
Ελεγε στον εαυτό της ότι αν κατάφερνε να έχει έστω και έναν μόνο μαθητή θα είχε καταφέρει κάτι. Αν μάλιστα κατάφερνε να διδάξει αυτόν τον ένα μαθητή ότι ο χορός είναι τέχνη, η τέχνη του να μετατρέπεις τα αισθήματά σου σε κίνηση, ακολουθώντας τη μουσική, τότε η επιτυχία θα είναι απίστευτη. Με αυτή την ιδέα στο μυαλό, η Βάσω περίμενε τους πρώτους της μαθητές. Έβαλε μερικές αφίσες, αλλά δεν είχε τα χρήματα για να πληρώσει περισσότερες δραστηριότητες μάρκετινγκ. Και τέλος, έκπληξη, έκπληξη … μια γυναίκα από τον Εύδηλο μπήκε στο στούντιό της. Δεν είχε καμία γνώση για το σύγχρονο χορό, αλλά ήθελε πολύ να δοκιμάσει. Έκανε όλη τη διαδρομή από την άλλη πλευρά του νησιού, που ήταν το σπίτι της, ως τον Άγιο Κήρυκο για να ξεκινήσει το χορό … και έμεινε. Δύο κοριτσάκια, δύο αδερφές, την ακολούθησαν.
Ήταν μια αρχή και υποστηριζόταν μόνο από την ενημέρωση από στόμα σε στόμα, που είναι ακόμα ο καλύτερος τρόπος για να εξαπλωθεί η πληροφορία για την Ικαρία. Τέλος, όλο και περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να ενδιαφέρονται γι’ αυτή τη νέα δραστηριότητα. Ένα χρόνο μετά το άνοιγμα του στούντιό της, η Βάσω απέκτησε περισσότερους από 20 μαθητές στη λίστα εγγραφών της. Και όταν τελείωσε ο δεύτερος χρόνος, κατάφερε να διπλασιάσει αυτόν τον αριθμό. Ακόμη και μερικά αγόρια διαφορετικών ηλικιών ήταν μεταξύ των μαθητών της, απολαμβάνοντας αυτή τη νέα μορφή σωματικής δραστηριότητας στο έπακρο.
Σήμερα η Βάσω προσφέρει τρία διαφορετικά είδη μαθημάτων χορού: μπαλέτο, σύγχρονο χορό και λάτιν χορό. Οι μέρες της είναι γεμάτες, γιατί με κάποιο τρόπο τα αποτελέσματα όλων των διαφορετικών ειδών της εκπαίδευσής της, επιτέλους συμπίπτουν: εκτός από τα μαθήματά της στο στούντιο, η Βάσω προσφέρει μαθήματα χορού σε άτομα με ειδικές ανάγκες. Επίσης, περιοδεύει στο νησί για να μυήσει στον σύγχρονο χορό μια μικρή ομάδα ανθρώπων στον Εύδηλο, όπου κάνουν εξάσκηση σε ένα ιδιωτικό σπίτι.
Αλλά πώς διαχειρίζεται αυτό το πλήρες πρόγραμμα, χωρίς να παραμελήσει τη δική της σωματική άσκηση;Η Βάσω σκέπτεται μια στιγμή για να βρει τη σωστή απάντηση: «Ξέρετε», λέει, «ίσως δεν είμαι η λεγόμενη τυπική Ικαριώτισσα με την αναμενόμενη χαλαρή στάση. Είμαι πολύ αφοσιωμένη στη δουλειά μου και στους στόχους μου. Ίσως ζώντας σε ένα απομακρυσμένο μέρος όπως η Ικαρία με κάνει να εκτιμώ ακόμα περισσότερο αυτό που έχω και αυτό που θέλω. Μου αρέσει να ζω στην Ικαρία. Το νησί με ισορροπεί, μου αρέσει η ποιότητα ζωής, να είμαι κοντά σε φίλους και συγγενείς και κοντά στη φύση, στη θάλασσα. Αλλά ταυτόχρονα, είμαι αφοσιωμένη στην πρόοδο της δουλειάς μου. Θέλω να φτάσω στο επόμενο επίπεδο του λάτιν χορού. Για να το κάνω αυτό, πρέπει να περνάω μερικές μέρες κάθε μήνα στην Αθήνα. Αυτό περιλαμβάνει πολύ σχεδιασμό: αγορά εισιτηρίων, διοργάνωση μαθημάτων, προετοιμασία του ταξιδιού. Αλλά θέλω να το κάνω. 
Ζώντας σ’ ένα απομακρυσμένο μέρος δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να απομακρυνθώ απ’ την πραγματοποίηση των ονείρων μου. Τα μέσα είναι εδώ, μπορώ να το κάνω. Φυσικά είναι πιο δύσκολο από ό, τι αν ζούσα στην Αθήνα, αλλά είναι δυνατόν. Δεν έχω δικαιολογία για να μην το κάνω».
Ίσως αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η Βάσω κατάφερε να καταγράψει αυτή την επιτυχία στην αθλητική αίθουσα του Αγίου Κηρύκου, μια σκοτεινή χειμωνιάτικη νύχτα του 2018. Είναι αφοσιωμένη στη δουλειά της. Πιστεύει ότι όλα είναι δυνατά όταν τα θέλεις πραγματικά. Μπορεί να μην είσαι σε θέση να επιτύχεις το στόχο σου άμεσα, αλλά αυτό θα συμβεί όσο δεν το εγκαταλείπεις. Αυτήν την ισχυρή πεποίθηση περνά η Βάσω στους μαθητές της. Ενώ γυμνάζουν και εκπαιδεύουν το σώμα τους για να εκτελέσουν τις χορευτικές κινήσεις που θέλουν, οι μαθητές της πρέπει να συγκεντρωθούν και να εξασκηθούν πολύ, πρέπει να είναι υπομονετικοί με τον εαυτό τους και με τους άλλους, πρέπει να ακολουθούν τις οδηγίες και στη συνέχεια… Θαύματα μπορεί προφανώς να συμβούν. Τα θερμά χειροκροτήματα και τα φωτεινά χαμόγελα των μαθητών της ήταν μια σαφής απόδειξη αυτής της θεωρίας. Φαντάζεστε τί θα μπορούσε να συμβεί στο μέλλον στην Ικαρία, όταν ένας όλο και μεγαλύτερος αριθμός μαθητών της Βάσως φεύγει από το στούντιό της μετά τις πρόβες με τη σαφή πεποίθηση ότι: «Μπορώ να τα καταφέρω»;
(@ Birgit_Urban)
